Libretto opery „Beatrix Cenci” powstało na podstawie dramatu Juliusza Słowackiego pod tym samym tytułem. Słowacki natomiast w sposób niemalże bezpośredni nawiązuje do dramatów Szekspira. Pojawiają się tu odniesienia do „Makbeta”, „Hamleta”, „Romeo i Julii” czy „Ryszarda III”. We wszystkich tych dziełach najważniejszym tematem jest nieuchronność śmierci, niemożność uniknięcia danego losu. Beatrix ginie z rąk bezwzględnej patriarchalnej władzy, jako ofiara zmasowanego, zwielokrotnionego aktu przemocy. Zmultiplikowany dramat szekspirowski potęguje jej tragedię. Jakby wszelkie fatum skupiło się na jednej niewinnej istocie. Jako córka, wykonuje wyrok na ojcu – oprawcy paradoksalnie wcielając się przez to w rolę przypisaną mężczyźnie. Ona „świętokradczo” wymierza sprawiedliwość i za to spotyka ją plaga najsurowszych kar ze strony tych, którzy sobie to prawo przypisali. Bardzo wymownie opisuje ten proceder obraz Jerzego Nowosielskiego pt.: „Beatrix Cenci” z 1950 roku. Widzimy jak bezduszni, niewzruszeni kaci za chwilę wykonają wyrok. Uderza tu ich niepokojąca czystość i gładkość, niemalże domyślamy się białych rękawiczek na ich dłoniach.

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Postaciami, które zwiastują nieubłagany los są Trzy Furie, których pierwowzorem są z kolei makbetowskie Wiedźmy. Symbolizują one porządek wieczności, istnieją poza czasem i przestrzenią. Trwają, są, bytują ponad tragicznymi, ludzkimi losami. Ich wieczna obecność oraz walory obrazu Nowosielskiego będą dla mnie wyznacznikami w tworzeniu oprawy wizualnej wykonania koncertowego opery „Beatrix Cenci” Ludomira Różyckiego.