"Wołano na nią Sophie, a określenie to brzmiało oschle i trudno było wypowiadać je tak, by zawierało w sobie jakieś uczucia. Nigdy nie przypuszczano też, żeby Sophie zdradzała jakieś szczególne właściwości. Ot, kolejny mały człowiek, którym należy się zajmować, nie interesowano się nią w jakiś nadzwyczajny sposób. Nie było jej więc ani dobrze ani źle, obojętnie podchodziła do  wszystkiego, o czym słyszała, że jest 'szczęśliwe' i 'nieszczęśliwe'. Tak było do czasu, gdy jednego dnia Sophie trafiła na tego, który wyzwolił w niej szczególnie silny dar - świadomość. Od tego spotkania uznała, że  jest ot taką sobie kleistą breją rozmazaną na podłodze, niczym szczególnym.
- Jak by tu zmienić ten widok? Jak przestać być małą?- zastanawiała się Sopa. W końcu owładnęło nią jedno marzenie. Zapragnęła odnaleźć otchłań przypominającą  zupę, takie morze kleistej mazi, z którym będzie mogła się połączyć, które stanie się częścią na zawsze. Bo gdzieś na świecie taki ocean nieskończonego rozlania istnieje - to Sopa wiedziała na pewno.  Spodziewała się, że w nim już nigdy nie będzie musiała myśleć, wątpić, czuć, dbać o siebie. Na zawsze wtopi się w wielką wspaniale nieskończoną  jednolitość."